به مصداق ضرب المثل عربی «شرف المکان بالمکین» که کمتر ارتباط ظاهری با موضوع بحث داره
.
.
.
.
.
تو تلاش می کنی راه درست رو بری ، اما نمی تونی.
تو تلاش می کنی جایگاه صحیح رو داشته باشی ، اما نمی تونی.
تهِ تهِ ماجرا ، بازم همونی.
با همون علاقه مندیا. با همون دوستیا. با همون دیدگاه ها و با همون شیطنت ها.
.
.
پ.ن اول : البته خدا ممنونه که زور میزنیم جور دیگری نشون بدیم خودمون رو
پ.ن دوم : اکتسابی نیست گویا ، ذاتی است گویا !
در دلم افتاده بس غوغا و شور/ همچو ماهی در تنگ و بلور
.
.
این شعر پر وزن و پر مفهموم و پرشکل و شباهت رو یکی از شاعران به نام و اینکاره در وصف امام زمان سرودن. از جمیع دوستانی که علاقه مند به کار شعر هستن ، تقاضا می کنیم قبل از سرودن این در گرانبها در وصف امامان ، چند بیتی دست گرمی در وصف فک و فامیل بگن و بعداً وارد موضوعات جدی بشن.
.
.
پی نوشت : سروده محمود احمدی نژاد
ای نامه که می روی به سویش ...
.
.
.
.
الف ) از جانب من بکوب تو رویش؟
ب) از جانب من بزن تو طاقش ؟
ج ) از جانب من بکوب دیدگاه هایش را
د ) از جانب من ، بی خیال مملکت و شرایطش شو و هرچه دل تنگت می خواهد بگو
پی نوشت : از محمود به صادق ، از صادق به محمود
رمز عملیات : نابودی حیثیت ملت
این زندگی، حتماً یه روی دیگه هم داره. رویی که ما نمی بینیم و قبل از ماها ، بزرگترامون تجربه اش کرده بودن.
رویی که تحریمی تهدید نمیکرده ملت رو،
بی تدبیری تهدید نمیکرده مردم رو،
رویی که توش همه چی یه شکل دیگه بوده،
نه ماست پرچرب هفت هزار تومنی و
نه روغن جامد بیست و پنج هزار تومنی.
روزایی که آمار تصادف ها توش هفت برابر ماه های قبل نبوده،
خودکشی ها چهار برابر نشده بوده و
طلاق پنج برابر نبود.
این زندگی، حتماً یه روی دیگه هم داره.
از اقتصاد افتضاح ، سیاست اشتباه ، فرهنگ بی فرهنگ و ورزش اعتیادآور که بگذریم می رسیم به یک تفاوت بزرگ میان ماه ما تا ماه گردون.
اعتقاد به تلاش برای بهبود اوضاع در همین اوضاع و احوال درست نشدنی، نگاه قلبی خیلی از ماست اما واقعاً در شرایطی که مسئولان تصمیم ساز و مجری ، هر کدام بی تدبیرتر و نافهم تر از دیگری هستند ، آیا می شود امید داشت به آینده ای که قرار است ساخته شود آن هم به بهترین شکل و شمایل؟
به این ادبیات رایج شده این روزهای عالم کشورداری توجه کنید :
رئیس دولت : من جای شماها باشم ، روزنامه موزنامه نمی خونم. چیه اصن این مطالبی که دوزار نمی ارزه. چارتا آدم بیکار نشستن دارن مطلب می نویسن و نقد می کنن که آخرش چی بشه؟ روحیه شما رو خراب کنن. اصن ارزش نداره . جای شما بودم نه تیلیویزیون نیگا می کردم و نه روزنامه موزنامه می خوندم !
عضو کمیسیون «فرهنگی» مجلس : به شعر علاقه ای ندارم. به سینما علاقه ای ندارم . به ادبیات علاقه ای ندارم !
خیلی‌ها این روزها
کرکره‌ها را کشیدند پایین
بی آن که پشت در چیزی بنویسند
درگذشت نابهنگام کی
با نهایت تاسف که چی
حسش نبود حتا بگویند
تا اطلاع ثانوی
.
.
.
.
پ.ن : پیرمردی که اومد تو قصابی جلوی چشم اون همه آدم، 1500 تومن گوشت خرید و 500 هم چربی. پول مچاله اش رو داد و رفت ...
یکی از ساده ترین راه های اثبات حقانیت آدم های دروغگو ، تاکید بر جزئیات است.
روانشناسان این تاکید را محور تمرکز فکری بر قلب و روان طرف مقابل و البته راهی برای تفکر بیشتر در نزد دروغگو عنوان کرده اند.
.
.
.
به زبان ساده تر ، کسی که می بنده ، ریز و دقیق می بنده
.
.
.
پی نوشت: ما در مجموع هفتصد میلیارد و چهارصد و پنجاه و سه میلیون و دویست و شصت و هشت هزار و صد و دوازده دلار به مردم تهران و مدیریت پایتخت کمک کرده ایم !
داشتم می رفتم سر کار. یک دو هفته قبل. از کار اول صبح ، با لباس فرم می رفتم به کار سرظهر که تا نصفه شب قرار بود طول بکشه. اینا همینجوریش غمگینه اما غمگین تر از این سوار شدن تو پرایدی ِ که تابلوی آژانس چسبیده به سقفش و راننده ِ پیرش زیر پل سید خندان داد میزنه : ونک ونک. ساعت یه ربع به 12 شب بود ، جلو نشستم. از فرط خستگی کیفمو گذاشتم رو پامو سرمو چسبوندم به ستون بغل در. ترافیک لعنتی تموم شدنی نبود. موبایلم تو دستم بود و رو ویبره ، زنگ خورد ، جواب دادم و خودمو صاف کردم رو صندلی و روبرومو نگاه کردم. صدای رادیو آروم بود ، داشت فوتبال گزارش میکرد.
برگشتم راننده رو نگاه کردم ، پیر بود و شکسته. رو داشبورد رو نگاه کرد ، عکس سه در چهار و سیاه و سفید خانم مسنی که در یه قاب طلایی ِ پایه دار چسبیده بود به داشبورد نظرمو جلب کرد. خودش سر صحبت رو باز کرد ، منم از خدا خواسته استقبال کردم تا باهاش گپ بزنم. گفت میدونی چیه؟ دیگه فایده نداره با این سن و سالم بیام مسافر جابجا کنم. گفت خسته ام ، از صبح فقط دو ساعت استراحت کردم ، هفت صبح اومدم بیرون و الانم دارم میرم خونه. گفتم منم مثله شما در طول روز خیلی کم استراحت میکنم و تا میرسم خونه جسدم میفته رو تخت. راستی این عکسی که رو داشبورد گذاشتید برام خیلی جالب بود ، میتونم ازتون بپرسم ایشون کی هستن؟ گفت خانمم بود ، سال 87 فوت کردش. گفتم خدا رحمتشون کنه. گفت اهوم خیلی زن خوبی بود ، 8 سال مدرسه با هم بودیم ، 56 سال هم با همدیگه زن و شوهر ، یعنی 64 سال کنار همدیگه زندگی کردیم. این زن عشق من بود. گفتم مریض بودن؟ گفت نه خیلی هم سالم بود ، یه روز بردم گذاشتمش خونه دخترم و صبح نوه ام رو بردم دانشگاه و رفتم سرکار که دامادم زنگ زد و گفت این اتفاق افتاده ، ایست قلبی و مغزی با هم کرده بود. گفتم الان تنهایی زندگی میکنید؟ گفت آره ، تا پارسال پیش دخترم و تو یکی از اتاق های خونه اش زندگی میکردم ، نوه ام خواست مغازه بخره اونام مجبور شدن 70 میلیون پول پیشی که بابت رهن داده بودن رو بگیرن و بدن بهش ، منم رفتم یه گوشه از این شهر واسه خودم یه جایی رو اجاره کردم و دارم توش زندگی میکنم.
گفتم از بچه هاتون راضی هستین؟ گفت خیلی ، سه تا دختر دارم و دو تا پسر ، سه تا داماد دارم که مثله پسرام دوستشون دارم ، دوتا عروسم دارم که برام مثله دخترام میمونن. چند ثانیه ساکت شدم که دو مرتبه گفت اینا مادر خوبی داشتن که پاک و سالم تربیت شدن ، من تو این مدتی که با همسرم زندگی میکردم تا بحال بهش بی احترامی نکردم و سرش داد نزدم چون معتقد بودم زن شکنندس ، من اگه سرش داد بزنم میشکنه ، خرد میشه. واسه همین هیچ وقت به خودم اجازه ندادم کاری کنم که ازم دلخور و ناراحت بشه ، اونم زن قدر دانی بود و بچه هامو خوب تربیت کرد. بغضش ترکید ، زد زیر گریه ، گفت خیلی تنها شدم. مسافرای عقب که نمیدونستن داستان چیه فقط هاج و واج داشتن نگاش میکردن. دستمو گذاشتم رو شونه اش و گفتم خدا بهتون سلامتی بده ، عمر با عزتی داشته باشید. گفت نمیخوام ، من دلم برای زنم تنگ شده. دیگه حرفی نزدم. ترافیک هم روون شده بود و ماشین ها کم کم داشتن سرعت میگرفتن. رسیدیم میدون . گفتم چقد میشه؟ گفت 750 تومن. پول رو دادم و از ماشین پیاده شدم. سرمو از شیشه بردم داخل و گفتم خدا رحمتشون کنه. چشاش قرمز شده بود. گفت مرسی پسرم.
با رفیقم در مورد سیر صعودی ِ قیمت سکه صحبت میکردم
اونم تز میداد که آره ، آدم الان بره چن تا سکه بگیره ، دو ماه دیگه ببره بفروشه ..
ازش پرسیدم ، حالا دو ماه دیگه بفروشی با پولش چیکار میکنی ؟
گفت هیچی دیگه ، دوباره با پولش سکه میخرم و همینجوری ادامه میدم ….. !!!!!
تب «ارزی» خُلق بازار را زهر مار کرده و هی فریاد می زنند:
«حلوا» «حلوا»
تا بلکه
کام جامعه را
«شیرین» کنند...
.
.
سخنگوی اقتصادی دولت: همین امروز اعلام شد که ایران خوشبختانه جزو کم بدهکارترین کشورهای جهان است
تحلیل من از شرایط فعلی چیزی است شبیه به کم خوابی بعد از آبگوشت...
شبیه به املتی که در اوچ گرسنگی ، می سوزد و خورده نمی شود
شبیه خنده ای که از شنیدن یک جوک فوق جدید ، روی لب خشکیده می شود...
شبیه همین آدم هایی که در اوج خوشی عشق ، یاد بدبختی های قبلی می افتند.
شبیه مردی که له شده ، شبیه زنی که همه چیزش را از دست داده..
و درست همون وقته که اوضاع میشه خر تو خر.
نه یک لفظ کمتر ، نه یک لفظ بیشتر.
شرایط فعلی یعنی خر تو خریه زندگی !
برای فلان مسئول در فلان کشور ؛ مثلا آبوندا در بورکینافاسو:
.
.
.
.
دروغ نگو به مردم ، خیانت نکن به مردم ، مخفی نکن از مردم ، نکن این کار رو با مردم
می گفت قلب یک آدم به اندازه مشت گره کرده شه...
.
.
.
.
پ.ن : ورای زندگی ، نه یک دم و بازدم عادت وار که یک سری قواعد پیچیده است. این قلب های به اندازه مشت گره کرده رو نباید زیاد تحت تاثیر قرار داد.
مرتبط : مشت گره کرده ... قلب // چه پارادوکس عجیبی
غیرمرتبط : مشت گره کرده ... قلب // چه شباهت عجیبی